Holland en Le Chat Noir twee dansstukken die zaterdagavond 29 april in Theater Orpheus werden opgevoerd. Een bijna volle zaal genoot van de prachtige uitvoeringen en liet dat na afloop ook blijken door een terugkerend applaus. Het Scapino ballet brengt deze stukken als een eerbetoon aan Ed Wubbe voor zijn zilveren jubileum als artistiek directeur van dit ballet ensemble. Wubbe maakte deze stukken ook als hommage aan de Nederlandse danskunst. Mooi uitgelicht bewegen de dansers over het toneel, letterlijk alles is onder controle en wordt gebruikt. Een combinatie van dans en pantomime versterkt door de muziek of juist geaccentueerd door de stilte. Een kijkspel met een verhaallijn.

Holland gaat over de Hollandse mentaliteit zoals vrijheid, gelijkheid, tolerantie, kneuterigheid en handelsgeest. Wubbe heeft deze geplaatst in de Gouden Eeuw een tijd van de tulpenmanie en de VOC schepen. Le Chat Noir gaat over het theatercafé met dezelfde naam, over een periode waarin Offenbach, Brel en Piaf hun successen vierden. Het zijn dansstukken die een verhaal vertellen, met een zekere chronologie die een tijdsbeeld herkenbaar in dans en mimiek. Voor de kenners tenminste.

Natuurlijk zijn de primaire emoties en bekende momenten voor iedereen duidelijk. Iedereen herkent verdriet, blijdschap, liefde in de dans en de Can-Can van Offenbach is ook niet te missen, maar het hele verhaal…..

Dat brengt mij op de volgende vraag; “draagt het weten wat er op de diverse dansmomenten uitgebeeld wordt, bij aan de beleving?” Bij navraag onder de bezoekers blijkt dat de mensen die zich vooraf in het dansverhaal ingelezen hadden, vrij aardig wisten wat er gedanst/uitgebeeld werd op de diverse momenten en namen dit in hun waardering mee. Bezoekers die meer op programma nivo waren komen kijken bleken na ‘uitleg’ dit als een toegevoegde waarde te ervaren. Goh, ja, wat leuk!

Balletmeester Annemarie Labinjo van het Scapino Ballet vertelde dat zij regelmatig voorafgaand aan een voorstelling uitleg geeft over het stuk dat uitgevoerd gaat worden en ook de ervaring heeft dat dit bijdraagt aan de beleving.

Theater Orpheus organiseert voorafgaand aan diverse (muziek)stukken regelmatig een uitleg, wellicht dat dit voor dans-stukken mogelijk is. De bezoekers die ik gesproken heb, zouden het als een pre ervaren.

Orpheus 29 april 2017

Zo mag je de Historische Jaarmarkt rustig noemen. De komende weekenden is er op het Zwitsal Terrein een Historische Jaarmarkt, of beter gezegd een kermis met vertier. Allerlei wat meer “ouderwetse” kermisattracties zijn aanwezig plus wat demo’s van oude ambachten. Maar ook een circus en een vuurspuwer en een man op een velocipede….. kortom van alles wat oud ziet of lijkt.
Elke fotograferende ouder of fotograaf kan hier zijn hart ophalen, kleuren, lachende bekkies, simpele attracties, personeel en artiesten die graag meewerken met poseren of iets uit willen leggen. Zo heeft Dani Levi van de Veluwse Schavuyt zich laten uitleggen hoe een suikerspin gemaakt moet worden. Wie weet wat voor bier dat straks weer oplevert.
En natuurlijk was Nina er, de mini Chihuahua die binnenkort aan de Kampioenschappen gaat meedoen. Ballonnen in alle maten en vormen, gevouwen en ongevouwen. Verse cocosmacaronen en poffertjes.
Kortom, licht/donker, kleuren, mensen, beweging, details alles is vast te leggen (of te oefenen). Die kleine in een attractie, kijk eens naar het vogeltje en succes is gegarandeerd.

Historische Jaarmarkt op het Zwitsal terrein

Op 11/12 en15 maar ook 17/18/19 maart

Daar ligt de uitdaging voor de deelnemers aan de Young Composers Meeting. 16 jonge componisten uit de hele wereld, die na een zware selectie uitgenodigd zijn om komen te komen werken aan hun kompositie. Tijdens repetities met het Orkest Ereprijs kunnen ze direct hun werk horen en bijschaven. Een van de componisten is de 26 jarige Harm Roche van Tiddens. Een Zuid-Afrikaanse jongeman met grootvaderlijke roots in Nederland. Studeert momenteel aan het Conservatorium In Birmingham (Engeland), maar zou dolgraag aan het Conservatorium in Den Haag verder willen studeren.
Tot op het laatste moment wordt er door hem (bij)geschaafd en (aan)gepast om zijn muziekstuk “Ek varlang naar die plaas” te laten klinken zoals het bedoeld is. Geen tijd voor lunch, want donderdagmiddag was de laatste mogelijkheid om met het orkest te repeteren. In zijn hoofd klinkt het al goed, maar nu nog het orkest……praten, uitleggen, gespannen luisteren en dan het compliment van de dirigent.
Vrijdag 17 feb is het slotconcert, dan worden alle composities uitgevoerd en maakt juryvoorzitter Martijn Padding de ontvangers van de compositieopdrachten bekend.

Slotconcert door het Orkest Ereprijs op 17 februari om 20.00 uur in Gigant.

Twee tentoonstellingen die de bezoeker uitdagen om verder te kijken dan het plaatje dat ze zien. Foto’s van Michel Sculz-Kryzanowski die met het maken van beeldreeksen de beschouwer wil uitdagen en na te denken wat er nu bedoeld wordt in stemmig zwart-wit en de kleurenpracht van Lilith (Henriette van Gasteren). Het leuke van deze combinatie is dat ze contrasteren qua beeld en kleur maar tegelijkertijd dezelfde vraagtekens oproepen, is het nu wat ik zie, of…..
Lilith, die in absurde of humoristische ensceneringen thema’s als vrijheid, identiteit of gelijkheid wil onderzoeken. Alhoewel ensceneringen… zelf zegt ze dat bijna nooit weet hoe het er binnen bij de mensen uitziet dus ze betiteld het zelf meer als inrichten, door dingetjes op hun plaats te zetten en daarna intuïtief zichzelf meer te zetten. Vragen oproepen door zichzelf letterlijk en figuurlijk bloot te geven is wat ze ver, doorvoert.
Maar ook in haar directe contact gaat ze graag het gesprek aan. Een leuk voorbeeld is het sierraadje dat ze tussen haar ogen draagt, niets zwaars of gelovigs maar gewoon omdat ze het mooi vindt, het aandacht trekt en in veel gevallen een aanleiding is voor een leuke gedachtewisseling. Want dat wil ze graag, vooral als ze een omslag teweeg kan brengen. Zoals met de priester die eerst een weerstand had tegen haar foto’s maar na een gesprek bereid was mee te werken aan een nieuwe fotoreeks; Bit Player. Waarin Lilth de figurant is ipv de hoofdfiguur in haar andere thema’s. Zo ontstaan de dingen.

Beide tentoonstelling worden as zondag 29 januari geopend door CODA-Directeur Carin Reinders in aanwezigheid van Lilith. U bent van harte uitgenodigd.

Het was een prachtig jaarseinde, in Zuid werd volgens mij een vervangend Gemeentelijk Vuurwerk gehouden. Ik kwam letterlijk ogen te kort, wat een visueel spektakel. Prachtig….. en dan die knallen, ongelofelijk de ruiten stonden soms te trillen. Ik ben blij dat mijn hond schotvast is, daardoor kon hij tenminste zijn volledige en onverdeelde aandacht aan het lekkers op tafel geven zonder afgeleid te zijn.

Tja en dan de volgende morgen, de laatste restanten van een losbandig leven zijn nog te zien. Zodra de stad ontwaakt wordt het (veelal) ook weer opgeruimd. De gevleugelden die na de vuurwerkstorm zijn teruggekeerd helpen ook mee, met kleine hapjes dat wel. In het centrum leek de rommel mij overigens minder als voorgaande jaren. Ongetwijfeld een goed begin voor een nieuw jaar. Gelukkig Nieuwjaar!

De pilot om in de Grote Kerk meer culturele evenementen te gaan organiseren is geslaagd. Dat kan rustig gesteld worden als Grupos los Criollos en het Projectkoor Grote Kerk na afloop, een minutenlange staande ovatie krijgen. Hun concert op 29 november werd dan ook een feestje.
Gedragen begonnen met de Argentijnse klanken van de Misa Criolla, via de Kerstcantate, Navidad Nuestra naar Zuid-Amerikaanse paardansen en uiteindelijk nog meer betrokkenheid door het kunnen meezingen (refrein) van Argentijnse kerstliederen. De opbouw was daarvoor prima… de mensen gingen (na)zingend de Kerk uit. Dat ook de musici het leuk vonden bleek wel uit de moeite die ze namen tijdens het optreden om uit te leggen en de tijd die ze namen voor het napraten na afloop. Dichtbij hun muziek en hun publiek en met hun hart.

Alhoewel de zangers en instrumenten (electr)versterkt werden, klonk het koor toch van “ver”, voor mijn gevoel klopt dat ook. In een kerk klinken koren juist zo mooi door de galm in de kerk, die het geluid verder draagt en voller maakt. Het mooiste bleek dat, toen het koor zich voor de pauze al zingend, terugtrok naar “kleedruimte”. Ongelofelijk hoe lang die koorzang nog zo mooi te horen was. Een leuk idee vond ik dat de koorleden bij de “samenzang” door de kerk verspreid werd om wat schroom weg te nemen het volume te versterken
Door de gerichte (electr)versterking bleek het geluid recht vooruit beter was dan aan de zijkanten. Jammer vind ik het ook, dat met name bij de prachtige dansen, het voetenwerk van de dansers voor de meeste mensen niet te zien was. Volgende keer op een podium? Dan zien niet alleen de voorste rijen de volledige dans.

Zoals ik al zei, een koor in deze kerk klinkt prachtig…. Ben benieuwd naar het Kerstconcert van het Byzantijns koor op 17 december, nostalgische (koor)klanken.

Op de avond voor 1 november trad Kenny B op voor een bijna uitverkochte zaal. In het voorprogramma Gerson Main. Laat ik het voorprogramma bespreken door me af te vragen…. Waarom draagt iemand in die bloedhitte van een volle zaal, een witte bontmuts!?

Na een korte pauze kwam Kenny B zijn naam waar maken, want laten we eerlijk zijn sfeer maken kan hij als de beste. Het register werd volledig opgetrokken. De zaal losmaken met zijn reggea nummers, de zaal weer rustig krijgen met prachtige nummers zoals: Als je gaat, e.a. Zijn stem, slechts begeleid door ’n gitaar.

Zijn (kinder)fans gelukkig krijgen door ze op het podium te vragen en samen met hun te gaan zingen. Die adoratie en die glimlach als ze weer het podium af gaan, hoe gelukkig kan iemand je maken..En dat gewoon op zijn verjaardag (1 november 1961, ja ja) optreden en als beloning een ‘Lang zal hij leven’ van de hele zaal toegezongen krijgen.

Er was ook ruimte voor solo’s van zijn back up vocals, de dames konden overigens een aardige strot zingen om het zo maar even plastisch te zeggen. Dan weer de toetsenman die even een drumsolo kwam geven, iedereen kreeg de ruimte. Een jamsessie op een verjaardagsfeestje. O ja en had ik al gezegd dat de drummer op Stevie Wonder leek?

Dan weer tussen het publiek gaan staan zingen en hup het podium weer opspringen. Energie! Kortom zoveel beweging als er in de muziek zat was er ook in Kenny B.

Wat mij overigens opviel was dat het publiek een enorme bandbreedte in de leeftijden had. Jonge kinderen met hun ouders tot aan leeftijden waarop men grootouder zou kunnen zijn… en niemand die stil kon blijven staan. De handen omoog en de heupen in de uitslag. Feest!

————————————————————————————————————————————————————————————————————————

Piotr Jasiurkowski (viool) en Tobias Borsboom (piano) gaven afgelopen zondag 25 april, een concert in Orpheus. Het programma dat uitgevoerd werd was afwijkend van het programma boekje en dat had volgens Piotr te maken met het tijdstip van de dag. Zeker op een zondag om 12 uur beginnen met Sjostakovitsj… dat kan, maar eerlijk gezegd vind ik Mozart dan wel prettiger. Bij de klanken van Mozart (heerlijk gespeeld) doe je de ogen dicht en waan je je in een prachtige tuin of een balzaal met keuvelende en genietende mensen. Om bij weg te dromen. Dat vind ik overigens heerlijk, je gedachten laten gaan onder de begeleiding van zulke prachtige tonen.
Dan denk ik, veel meer mensen en dan met name jongeren zouden deze muziek gehoord moeten hebben. Het is vaak onbekendheid met de stukken en met het zo kunnen genieten van de klassieke muziek. Je zou jongeren iets kunnen laten horen. Verhaaltje erbij, een link tussen verleden en heden waarbij men laat zien welke klassieke thema’s in de moderne popmuziek vertaald zijn. Lijkt me iets voor de Stadsoase deze zomer. Iets als Vanessa Mae (electrische viool) (Zie You tube) eerst stukje klassiek en dan laten horen hoe het in de popmuziek herbruikt wordt. Gaaf!

Na de eerste stukken ging de muziekstandaard aan de kant en werd er weer “uit het hoofd” en volgens programma gespeeld. De muziek werd contrast rijker en weemoediger, niet verbazingwekkend gelet op de afkomst van de componisten, en heerlijk om naar te luisteren. Dan een stuk van Krysztof Penderecki. Voor de liefhebbers zal ik maar zeggen, niet mijn smaak. Het gaat dan met name om de tonen, zogenoemde klankcomposities. De “deksel” van de vleugel werd als klankbord voor de viool gebruikt en de snaren van de vleugel werden bespeeld als een harp. Enorm vakmanschap dat kun je horen, maar toch….. Nee.
Het eindstuk van Henryk Wieniawski, bracht een heerlijk einde van een middagje genieten van het gecombineerde vakmanschap van componist en uitvoerenden.eva

Een middagje heerlijke muziek die meer (jongere) mensen zouden moeten willen horen. Wellicht iets tussen het NJO en de Stadsoase, als interlude?

Wat moet het toch leuk zijn om voor enthousiaste fans te spelen bedenk ik zo als ik de bijna uitverkochte zaal rondkijk. Iedereen blij en in volle verwachting voor wat er komen gaat.
De start was intiem, schemerlampje en Marcel Veenendaal die solo met het openingsnummer Natural High, begon. Daarna werd de nummers aangevuld met de resterende musici en kon het los gaan. Naar mijn smaak was er voor de pauze iets meer van “hetzelfde” meer alternatieve Rock en geluidjes. Mooi en met een paar prachtige uitschieters ertussen. Het laatste nummer voor de pauze Marcel met Spike alleen (All in Vain) was een juweeltje zoals het werd uitgevoerd. Natuurlijk ging iedereen zwaar onder de indruk de pauze in.

Na de pauze was de sfeer duidelijk op de rock-tour, led-flitsen en een serie gitaarsolo’s om van te smullen. De stem van Marcel is er een die vergelijkbaar is met die van Joe Cocker. Niet hetzelfde maar meer gezegd om de lezer een stijl indruk te geven. Ook al waren dezelfde hoekerige gebaartjes en sjaaltje meer ala Joe . Het einde werd heel slim afgebouwd, na de toegiften zong Marcel play-back op een nummer van Louis Armstrong terwijl hij daarna al verbaal knuffelend afscheid nam. De sfeer van het concert was prima en de uitvoering om van te genieten!